Historia Grzegórzek

Dzisiejsze Grzegórzki to dawna podkrakowska wieś, położona za kościołem św. Mikołaja w Krakowie, na wschód od dawnego koryta Starej Wisły.

Nazwa Grzegórzki, dawniej Grzegorzkowice, Grzegorzowice, Gregorsdorf, Wola Grzegorzowska, związana jest z rodowym imieniem możnowładców małopolskich Toporczyków, herbu Leliwa, którzy byli niegdyś właścicielami tych terenów.

Po raz pierwszy istnienie wsi zostało odnotowane w źródłach pisanych w II połowie XIV w., kiedy to należała ona do rajcy krakowskiego Jana Borka, od 1360 r. stolnika sandomierskiego.

Począwszy od XV w. Grzegórzki z sąsiednim Dąbiem tworzyły całość gospodarczą , którą rada miasta Krakowa dzierżawiła albo sprzedawała z prawem wykupu zamożnym mieszczanom i rajcom krakowskim.

Dzięki prezydentowi Juliuszowi Leo – twórcy koncepcji Wielkiego Krakowa, Grzegórzki zostały włączone w obszar miejski 1 IV 1910 r.

W połowie XIX w. Grzegórzki z Piaskami tworzyły gminę wiejską podległą jurysdykcji magistratu krakowskiego. Dzięki prezydentowi Juliuszowi Leo – twórcy koncepcji Wielkiego Krakowa, Grzegórzki zostały włączone w obszar miejski 1 IV 1910 r.

Z bujnym rozwojem gospodarczym tych terenów na początku XX w. wiąże się wzniesienie w 1940 roku nowej świątyni pod wezwaniem św. Kazimierza, dzięki staraniom i ofiarności społeczności Grzegórzek, a przy poparciu i wydatnej pomocy arcypasterza, księcia metropolity, Adama Stefana Sapiehy.